Bal maskowy... :)

Niespodzianka...

Ponieważ ~ Noworoczne opowiadanie ~ dotyczące zaproszenia na bal wzbudziło w moich czytelnikach spore zainteresowanie, któremu towarzyszyło też i zaskoczenie, postanowiłam dziś uchylić rąbka tajemnicy, bo istnieje ciąg dalszy...

Czy Julia miała sen, który może się sprawdzić? Tak bywa, prawda? Zapraszam do przeczytania jeszcze jednego, obszernego fragmentu. Resztę pozostawiam domysłom czytelników, a ja zbliżam się do końca pisania mojej pierwszej krimi:)

                                                                  Anna Strzelec

  

                                         Część III

 Śnieg, który spadł w nocy pokrył trawnik i ścieżkę prowadzącą do domu. Adam powinien już wstać i zabrać się za odśnieżanie – pomyślała. Jeśli nie pojechali na zapowiadaną integracyjną trzydniówkę, mógłby się w domu zająć czymś pożytecznym. Ekspres do kawy cichym dźwiękiem dał znak o wypełnionym zadaniu. Nalała sobie kawy i poszukała papierosa. Wiedziała, że nie było to rozsądne, ale może w ten sposób uda jej się zebrać myśli. Co naprawdę zdarzyło się minionej nocy? Trzeba znaleźć jakieś wytłumaczenie! Nie na darmo przecież chodziła na kursy psychologii.

Prowadzący wykłady tłumaczył im, że według Freuda każdy może nauczyć się interpretowania własnych marzeń sennych i rozumienia nieświadomych procesów zachodzących w psychice. Widocznie tak mam… mruknęła popijając kawę. Translacja mnie dopadła. Spełnienie utajonych pragnień w sennej rzeczywistości… Freud wyróżnił trzy rodzaje pragnień, które mogą być spełniane podczas snu. Mogą?

Szkoda, że nie dokończyłam tamtych wykładów- medytowała. Z kubkiem kolejnej kawy w ręce wyszła z kuchni i stanęła w drzwiach saloniku jak wryta. Na fotelu nie było peleryny ani rudej peruki… Ostrożnie popchnęła uchylone drzwi do sypialni… Szerokie łóżko po stronie męża świeciło pustką.                                                                                                                                                                ─ Jest tu kto? Wycofała się ostrożnie, na palcach, a w głowie znów pojawił się drażniący ból. Poszukała tabletki i usiadła przy oknie. Musi pozbierać się do kupy, zadzwonić do Barbie, Adama... Z pewnością to głupie zaproszenie wywołało lawinę wspomnień. Czy przeżycia minionej nocy zawierały w sobie jej ukryte marzenia? 

Nie studiowali  razem z Frankiem, ale spotykali się prawie każdego dnia. Miał nietypowy, płomienny kolor włosów i talent, nie tylko plastyczny… Fascynował ją.                                                                                                                    Siedziała w kuchni popijając kawę, głowa bolała coraz bardziej. Jak pewnego lata w wakacyjny weekend, gdy prawie całą noc przebalowała z Frankiem na prywatce w mieszkaniu jego kolegi na Starym Rynku. Spontaniczny pomysł i ich kilkoro, wszyscy chyba byli już po trzecim roku studiów: z AWF-u, ASP-e, ktoś z klasy fortepianu, ale przyszedł z gitarą i ona, Julia z psychologii oraz Barbie. Tańczyli, pili gin z tonikiem, piwo, wygłupiali się przytulając i palili zagraniczne papierosy. Mieszkanie rodziców Olego, jak na tamte czasy prezentowało się bardzo ekskluzywnie. Jego ojciec pływał, a matka prowadziła butik. Pewnie byli nadziani.

Pamięta, że pod koniec balangi, Barbie zrobiło się niedobrze i ją też zemdliło, a stało się to, gdy Marta poczęstowała Pall Mallem, które wtedy jak zagraniczne kosmetyki i ciuszki kupowało się za bony lub dolce w Pewexie. Zapaliły i nie minęło kilka minut, wyszły zwymiotować do łazienki. Julia miała wrażenie, że Marta zrobiła to specjalnie. Musiała podsłuchać, gdy troszkę wcześniej Franek obejmując Julię półgłosem radził:- wystarczy, nie pij tyle, znam twoje możliwości i uśmiechał się tak łobuzersko… A Julia chciała się upić, aby nabrać odwagi… by ukryć się z nim gdzieś w tym obszernym mieszkaniu i przeżyć dziś coś nadzwyczajnego. Tak ją kusiło jego spojrzenie, uśmiech, mimowolny dotyk dłoni… Ach nie! Poszła się wyrzygać po drinku i zaciągnięciu mocnym papierosem. Co za blamaże! Barbie wytarła jej buzię i postawiła na nogi. Powracające dziewczyny powitał aplauz, śmiali się, gadali, z taśmy leciała właśnie piosenka Hotel California… Franek podszedł do niej, zapytał czy stało się coś, a potem przyniósł mineralnej z plasterkiem cytryny i usiedli na dywanie pod ścianą przy drzwiach balkonowych. Taka była wtedy moda – siedzenie na podłodze. Jakie to śmieszne… nikt na nikogo nie zwracał uwagi, a Franek zasłonił ich wiszącą tam, jak kotarą brokatową materią. Niczym w teatrze znaleźli się za kulisami i zaczęła się gra, której długo nie mogła zapomnieć. Bo było to niesamowite, do obłędu prawie podniecające, gdy ją całował, wyjmował jej piersi zza dekoltu i pieszcząc, szeptał, że chce, bardzo ją chce, a ona mówiła mu, że ma przestać, bo za chwilę ktoś tu dla hecy zaglądnie i będą sprośnie skomentować. Na to Franek uśmiechnął się, wygładził jej dekolt, włosy, pomógł wstać i poprowadził za rękę między tańczącymi parami, biorąc po drodze ze skrzynki butelkę piwa. Prześlizgnęli się do pokoiku, w którym jego kolega Oli nocował, gdy odwiedzał matkę.

Julia przymknęła oczy; - cholera, minęło tyle lat, a pamiętam, jakby to było przedwczoraj… Usta miał słone, dłonie wędrowały natarczywie po jej ciele, zdejmowały Julii wilgotną z podniecenia bieliznę, a oczy błyszczały mu jak dzikiemu kotu w ciemności… Ale momenty z nim nie były szalonym zbliżeniem, bo nadciągnęły jak wiosenna burza, niby ciepły deszcz pragnienia, który na nią spadł… Jak w tym wczorajszym śnie coś się z nią stało … i już nic nie pamiętała.                          

Poczuła, że ktoś nad nią się pochyla, dotyka… Chciała mu na nowo zarzucić ręce na szyję, przyciągnąć do siebie, kochać obłędnie jak poprzednio, ale nie zrobiła tego, bo dotyk zastąpiło gwałtowne potrząsanie. Otworzyła oczy i zobaczyła Barbie, która ciągnęła ją za ramię, mówiąc: - aleś się załatwiła, wstawaj, rodzice Olego wrócili, wszyscy już wyszli. Zamówiłam taxi, jedziemy do domu. - A Franek, gdzie jest Franek? - wymamrotała. - Marta odwiozła go do domu, ledwo trzymał się na nogach.                                                            

 

***

 

Za oknem powoli wstawał dzień. Drzewa z sąsiedztwa rzucały cień na śnieg pokrywający ogród. Kot sąsiada przebiegł szybko zostawiając ślady łapek. – Dlaczego nie mamy żadnego żywego stworzenia w domu? Kota, psa albo kanarka? – myślała. – Adam nie lubił zwierząt. Do diabła z Adamem. Wzrok Julii padł na kalendarz z zaznaczonym kolorowo dniem. Do kalendarza zieloną klamerką przypięte było otrzymane, zagadkowe zaproszenie.

- Spokojnie panie Freud, jutro się wszystko okaże.

Komórka zaćwierkała, na displayu widniało imię Barbie. Bardzo dobrze, może ona coś więcej jeszcze pamięta.

─ Sorry, Julie, obudziłam cię?

─ Nie, nie wszystko Ok., piję kawę i od godziny wypędzam ból głowy.

─ O moja biedna, a ja jeszcze walczę z zatokami, ale myślę, że do jutra zdążę.

Rozmawiała z Barbie, myśląc, że znajdzie jakiś punkt zaczepienia nawiązujący do wczorajszego wieczoru, nocy…, że nie wszystko było magią, senną marą, albo nie wiadomo czym.

─ W dalszym ciągu myślisz, że to Franek przysłał nam zaproszenia?

Julia przytaknęła. Wzięła jeszcze jedną tabletkę z kartonika i popiła stygnącą kawą, a Barbie pociągając nosem paplała dalej.

─ Chyba masz rację i coś mi się wczoraj przypomniało. Pamiętasz tę aferę na wernisażu?

─ Nie bardzo. Jaką?

─ Pewnie nie chcesz pamiętać. Barbie głos zabrzmiał nieco złośliwie ─ przypomnieć ci?

─ No dalej, wal.

─ Wernisaż Franka i Marty. Oni już chodzili ze sobą cały rok, a na zakończenie studiów zrobili party, powysyłali zaproszenia, szmery, bajery połączone z wernisażem swoich prac.

─ Coś mi świta ─ mruknęła.

Uczucie żalu i zazdrości ściskało ją totalnie, gdy w ostatnich dniach akademickiego roku, uśmiechnięci rozdawali swoje zaproszenia. Specjalnie przyszli do nich, aby je wręczyć osobiście zamiast wysyłać: Julii, Barbie i Tomaszowi, którzy był jej chłopakiem. Julia nie widywała Franka i myślała, że dzieje się tak, gdyż po tej prywatce z pewnością uznał ją za łatwą dziewczynę, a Franek był jej pierwszym, chociaż miała już dwadzieścia lat. Ich kontakty ograniczały się wtedy do telefonicznych rozmów i nie znajdowała okazji, by patrząc mu prosto w te cholernie ładne, szarozielone oczy wszystko opowiedzieć. Za którymś razem, gdy zadzwoniła do niego wykręcił się brakiem czasu, nawałem pracy, projektami do wykonania na zamówienie. - Zbieram kasę na wyjazd do Anglii, sorry, mówił, no i dyplomowy się zbliża. Argumenty nie do podważenia. Nie proponował już spotkania, nie zapytał, co u niej… Nie liczyła się więcej w jego życiu. Żałosne. Teraz też ściskało ją uczucie, które było trochę inne, bo jeśli on zaprasza, to coś musiało się chyba wydarzyć…

Ich obrazy były piękne. Franek w swojej technice i wyrazie skłaniał się w kierunku Miró. Fantazja rozrzucona w barwnej przestrzeni. Prace Marty miały w sobie nowoczesną tajemniczość i Julii trudno było się nimi zachwycać. Chociażby dlatego, że ona zabrała jej Franka i w sercu Julii w dalszym ciągu oprócz  żalu, tliła się nienawiść.

─ Jesteś? Nie słyszę cię ─ stwierdziła Barbie.

─ Jestem, jestem ─ Julia wstała, by ponownie włączyć maszynkę do kawy.

─ A przypominasz sobie, że po tym party, gdy oni zaczęli pakować swoje obrazy okazało się, że jednego z nich brakuje? Sorry, muszę wysmarkać nos.

 Julia nalała trzecią filiżankę, obiecując sobie w duchu solennie, że zaraz skończy pogaduchy, które nic mądrego nie przynoszą, zrobi sobie grzankę i pójdzie pod prysznic.

─ Już jestem. ─ Barbie niestrudzenie kontynuowała wspomnienia sprzed kilkunastu lat. Brakowało wtedy jednego obrazu Marty! ─ prawie krzyknęła.

─ Nie wrzeszcz, nie pamiętam. Wyszłam wtedy wcześniej, bo byłam umówiona z Adamem. Następnego dnia wyjeżdżaliśmy na urlop na Mazury. Pamiętasz? ─ zapytała złośliwie.

Barbie roześmiała się. ─ Tak, gdzieś tam razem wyjeżdżaliście, nawet z namiotem. I wracając do tematu dodała: ─ Najpierw myśleli, że ktoś zrobił im kawał i go schował, ale gdy po kilku dniach nie było żadnego sygnału od znajomych dowcipnisiów, zajęła się tym faktem policja. Poszukiwania podobno trwają do dziś, bo Marta wyceniła go dość wysoko. Jej obraz zajął pierwsze miejsce w konkursie młodych plastyków w Paryżu.

─ Kurcze, jakoś uszło to mojej uwadze. A który to był z obrazów Marty?

─ Taka szalona tempera. Zatytułowała go: Bal maskowy.

─ Acha, to przykre. Sorry Barbie, ale w brzuchu mnie ściska, nic jeszcze nie jadłam.

─ Ok., wpadnę jutro, to pogadamy, dobrze?       

─ Ależ jasne i umówimy się. Zdrowiej szybko!

.......................................................................