Radość i fragmenty...

   Skąd taka "radość o poranku"?

Otóż miło mi, że podobają się Wam i chętnie czytacie moje książki!
Dla tych, którzy z facebooka nie korzystają, za to chętnie zaglądają na mój blog - muzyczno wizualna rekompensata :)


http://youtu.be/IglQLQwC84c Prezentacja związana z treścią mojej ostatniej książki

~ Akwarele i lawendy ~

http://youtu.be/0ECl1GfXcLI

Pierwszy rozdział ~ Akwareli i lawend ~ czyta Monika Belau
"Yesterday" gra Dawid Garrett.


http://youtu.be/MRS2ttPtizY  Reminiscensje dotyczące I części mojej sagi -

~Wiza do Nowego Jorku ~

W przygotowaniu prezentacja II części:

~ Okno z widokiem na Prowansję ~  

................................................ 

A teraz kolejny fragment, drugi rozdział  ~ Akwareli i lawend ~ do poczytania i zaintereowania Was moją nowojorsko prowansalską sagą...

San Francisco

Sala koncertowa DAVIES SYMPHONY HALL w San Francisco powoli zapełniała się zaproszonymi gośćmi i pozostałymi wielbicielami muzyki poważnej. Iwona z Jeremim i dziewczynkami zajęli zarezerwowane wcześniej przez Jacquesa miejsca, w niezbyt odległym rzędzie G, które numerowane były alfabetycznie i niezbyt blisko estrady. Jak to zwykle bywa, przybyli słuchacze rozkładali programy, czytali nazwy utworów, które miały być wykonane i nazwiska wykonawców. Uczestnicy orkiestry wychodzili niosąc i dźwigając swoje instrumenty, by po chwili stroić je w odpowiednich do utworów tonacjach. Przygotowania te zawsze umiały wyczarować wśród gości nastrój oczekiwania. Marysia przeglądnęła po raz drugi folder i wzrok jej zatrzymał się na krótkim opisie muzycznych osiągnięć i zdjęciu Jacquesa Morelly.  
– Dziwne to zdjęcie, w rzeczywistości wygląda inaczej.
– To znaczy lepiej czy gorzej? – uśmiechnęła się Iwona.

– Dziesięć razy lepiej – stwierdziła Marika zaglądając siostrze przez ramię.

– A co będą grać? – zmartwiła się. – Bo nic nie znam.

– Zaraz ci przeczytam. Marysia przewróciła kartki programu na właściwą stronę, informując siostrę półgłosem:

 
Pierwsza część koncertu: Tchaikovsky ( Cappriccio Italiano op. 45 i Violin Concerto. Druga część koncertu: Vivaldi Four Seasons, Autum.

– Piękny program – wtrąciła Iwona biorąc program od Marysi.

– Tak, a Jacques kiedy gra? Dopiero po przerwie?
– Nie, jest solistą w Violin Concerto, w drugiej części też, a teraz już ciii, bo zaczynają.

Koncert zapowiadała atrakcyjna, młoda konferansjerka.

Marysia pomyślała, że jej zazdrości, bo cóż to trudnego z programem w ręce przedstawić utwory, które dziś będą grane. Przecież i tak są wydrukowane, więc wystarczy przeczytać. Najpierw iść do fryzjera, założyć długą sukienkę i gotowe. Ciekawe, czy ona w ogóle umie grać na jakimś instrumencie?

– Chciałabyś mieć takie włosy? – szepnęła Marika do siostry.
Pani moderator miała ciemną burzę włosów i była Mulatką.
– Niee, mnie się moje podobają.
– Ja bym chciała – westchnęła Marika. – I w ogóle fajnie jest być tak na zawsze opalonym, nie?

Jeremi siedzący obok Mariki położył palec na ustach i dziewczynka uśmiechnęła się na znak, że już zamilknie. Kobieta zapowiedziała występ Jacquesa Morelly i artysta
wszedł na scenę, a wszyscy zaczęli klaskać, więc Marika z Marysią na wyścigi, która głośniej, ale zaraz nastąpiła cisza i wyraźnie zmiana kolejności wykonania utworów, bo zaczęło się od Czajkowskiego, ale Violin Concerto. Marysia pomyślała, że ktoś tu coś pokręcił i usiadła wygodniej, a Marika oparła główkę na ramieniu Jeremiego, który poczuł się wzruszony. Nie tylko zachowaniem córki Yvonne. Talent syna, na którego występ w San Francisco tak spontanicznie zdecydowali się zachwycał do głębi serca. Myślał, że Jacqueline z pewnością podzielałaby jego uczucia.
Nie było jednak im, rodzicom dane cieszyć się wspólnym życiem aż do starości i osiągnięciami jedynaka. Los czy też Bóg pokierował inaczej ich drogami… Leni? Ona należała do pięknej teraźniejszości i oby trwała jak najdłużej…
Iwona też słuchała muzyki Jacquesa z zachwytem. Kochała nie tylko jego talent. Ogarniała ją duma, że ten wspaniały mężczyzna należy do niej i nikt z jego fanów nie wie, jak cudownie erotyczny potrafi być z nią w ich prywatnym życiu.
I jak czarująco i rodzinnie minął świąteczny czas w Port Jefferson…
Oklaski obudziły Marikę. Podniosła głowę z pytaniem:

– Już? Idziemy do domu? Jeremi uśmiechnął:
– Nie, Cherie, teraz nastąpi przerwa w koncercie. Wyjdziemy, napijemy się czegoś pysznego i wrócimy na drugą część.

Marysia wstała z zadowoloną miną i powiedziała bardzo poważnie:

– Tak sobie myślałam… może ja też zajmę się skrzypcami?
Iwona roześmiała się:
– Nie miałabym nic przeciwko temu. Przyjdzie czas, że porozmawiamy o tym. A teraz idziemy do baru lub kawiarenki? Zobaczymy czym nas tutaj ugoszczą?
Pytania były skierowane do Jeremiego, który po wyjściu do foyer powiedział:– Naturellement, zapraszam na kieliszek szampana chyba, że wolisz espresso? Dziewczynkom stawiam sok pomarańczowy!

Wśród słuchaczy, którzy także wyszli z sali koncertowej i witali się teraz ze znajomymi, wymieniając pierwsze wrażenia, pojawił się Jacques. Iwona zauważyła go pierwsza, gdy z uśmiechem oddawał niektórym ukłony. Pomachała do niego ręką, on wyciągnął też swoją w górę na znak, że ich dostrzega, ale już został zatrzymany przez młodych ludzi, którzy chcieli zamienić z nim kilka słów. Jeremi z Iwoną czekali popijając szampana, dziewczynki sączyły przez słomki sok, a głośne siorbanie obwieściło puste ich szklaneczki.

– Czy młode damy tak się zachowują? – zdziwił się Jeremi.

Odgłosy ustały, a Marika zapytała:

– Możemy się trochę przejść po tej poczekalni?

– Boziu, ja nie wytrzymam z tobą! – westchnęła Marysia.

– To jest foyer! Poczekalnię masz u lekarza.

– Obejrzyjcie sobie plakaty tam, po prawej stronie. To zwiastuny następnych koncertów – pozwoliła Iwona.

Rozglądając się i nie widząc Jacquesa wśród stojących słuchaczy, poczuła się dotknięta. Pomyślała, że bywają w życiu momenty, w których poznaje się prawdę… Można znać i kochać ciało mężczyzny – artysty, ale pewnie nigdy nie ogarnie się jego duszy.

Druga część koncertu w San Francisco miała podobnie wspaniały przebieg i dostarczyła słuchaczom wielu wzruszeń.

Jacques bisował grając skrzypcową wersję Yesterday z repertuaru

Beatlesów, a widownia, szczególnie ta młoda nagrodziła go gromkimi brawami.

– Muszę się tego nauczyć grać! – stwierdziła Marysia wstając.

Powoli skierowali się w kierunku szatni, a Jacques odbierał kwiaty, podpisywał płytki i programy dzisiejszego koncertu, które mu podsuwano, rozdając swoim fanom i fankom czarujące uśmiechy. Czekali jeszcze parę minut, gdy zjawił się z uszczęśliwionym wyrazem twarzy i pachnącym, kolorowym naręczem, które podał Iwonie, całując ją w policzek. Marysia oszołomiona przebiegiem wieczoru, patrzyła zachwycona na zadowoloną minę matki i myślała, że kiedyś też będzie grać, jak Jacques i dostanie tyle róż i białych orchidei, a wszyscy będą jej klaskać i zazdrościć. Marika trzymała za rękę Jeremiego i ziewała co chwilkę, starając się dzielnie to ukryć, żeby Jeremi znów nie zwrócił uwagi, że młode damy nie powinny się tak zachowywać.

– Wracamy do hotelu. Zjemy tam kolację – zadysponował Jeremi.

– Ja tylko małe co nieco, jestem zmęczona – już jawnie ziewnęła Marika.

– Oczywiście, mieliśmy dzień pełen wrażeń . To mówiąc, Iwona przytuliła się do Jacquesa. Jeszcze parę godzin i znów go nie będzie… Miała wrażenia, że więcej mieli pożegnań w życiu niż powrotów, chociaż nie byłoby to logiczne, bo powinno być proporcjonalnie do ilości, ale teraz? Nie wiadomo na jak długo? Czekała na znak, na jego słowa, które będzie mogła wziąć w drogę na pamiątkę, niczym bilet opłacony na

powrót.

– Cieszę się, że jesteście zadowoleni z pobytu w San Francisco – powiedział i pocałował ją w policzek. – Jutro wracamy do szarej rzeczywistości. Mój normalny dzień pracy, a wasz odlot do domku.

 

***

– Nie myję się, nie mam siły – zaprotestowała Marika po odbytej wspólnie kolacji, wchodząc do hotelowego pokoju, który dziewczynki zajmowały razem z Iwoną.

– Ja tylko zęby i pupę – zdecydowała Marysia.

– Obie myjecie buzie, zęby i całą resztę, ale już! I do łóżka! – zdecydowała Iwona.

– Chyba przyśni mi się dzisiaj ta muzyka…

 

Marysia leżąc w szerokim łóżku obok Mariki, patrzyła z rozmarzeniem w sufit.

 

– To może być bardzo przyjemny sen, rano opowiesz mi o nim, dobrze? Poza tym jutro zrobimy jeszcze drobne zakupy, bo chciałyśmy przecież coś dla babci przywieźć, prawda? A teraz śpijcie już.

– A ty mamo? Dokąd idziesz?

– Zamienię jeszcze kilka słów z Jacquesem, zaraz wrócę.

Zostawiam wam małą lampkę zapaloną, zasypiajcie. Jutrzejszy dzień z pewnością, też będzie ciekawy. Dobranoc!

Ze strony Mariki nie było odpowiedzi. Równy oddech córeczki wskazywał na jej odpłynięcie w krainę Kubusia Puchatka, którego kochała najbardziej, a wczoraj bardzo żałowała, że nie zabrała przytulanki w podróż. Dzisiaj zmęczenie zwyciężyło. Marysia wyciągnęła ramiona do matki:

– Tylko nie bądź długo!

– Oczywiście, tylko parę minut.

***

Anna Schutz vel Strzelec