Kilka zdań o przyjaźni... fragment z mojej książki - Druga pora życia czyli jak zabija się miłość...

 Rozdział zatytułowany: Mary - str.52      

 

(...)

 

– A wiesz – Mary obraca się do mnie – mam jeszcze mój pamiętnik.

Uśmiechamy się. Mój niestety wylądował w ogniu kaflowego pieca, kilka dni po poznaniu Feliksa...Wiele dziewcząt prowadziło pamiętniki w tamtych latach. Na ich kartkach wypłakiwało się żale, dzieliło radościami, wpisywało teksty ulubionych piosenek, wklejało wycięte z kolorowych gazet zdjęcia aktorów...
Teraz prowadzi się blogi.
Patrzę na Mary. Siedzi z zamkniętymi oczami. Jej twarz łapie słoneczne promienie.
Milczymy, a ja myślę o sile przyjaźni. Ta prawdziwa pozwala przetrwać trudne, życiowe momenty.
Lojalna i taktowna, taka właśnie powinna być. Możesz do niej zadzwonić, nawet o 1-szej w nocy i wyciągając z łóżka, prawie nakrzyczeć do słuchawki, że właśnie otworzyłaś maila i otrzymaną w nim wiadomością spełniło się jedno z twoich cichych marzeń... A ona, twoja przyjaźń nie ziewnie do słuchawki, nie burknie – „mogłabyś mi to rano powiedzieć”. Ona uśmiechnie się na odległość (widzisz to wyraźnie) i powie: wiesz, mam też gęsią skórkę z wrażenia, to jest wspaniałe.
Siła przyjaźni jest tak wielka, że potrafi pomóc przetrwać nawet największe życiowe tragedie i trudne momenty.
Dawno, dawno temu powiedziała: – jeśli już nie masz innego wyjścia, to wracaj, przyjeżdżaj do nas, jakoś się pomieścimy i zastanowimy wspólnie, co dalej.
To było jeszcze zanim poznałam Horsta.
Nie skorzystałam, ale uczucie wdzięczności pozostało we mnie do dziś. Nie zapomnę! Chociaż moja mama mówiła, że podobno wdzięczność ma bardzo krótką pamięć! 
Prawdziwa przyjaźń to jednak nie tylko branie, korzystanie, męczenie do bólu zwierzeniami, czasem krzyk o pomoc! Ale też i dawanie, rewanż, gotowość wzajemna na wspólne niesienie, nawet bólu. Ona wie, że może na mnie liczyć, tak jak ja – na nią.
A ból trzeba pokochać – powiedziała do mnie kiedyś pewna lekarka. Miała prawdopodobnie na myśli ból fizyczny, związany z chroniczną chorobą... Udało mi się. Brzmi paradoksalnie? To kwestia przyzwyczajenia. Nie ma go, dzisiaj go nie ma, i tego drugiego też nie ma, hurra! Niech żyje DZISIAJ, moje słoneczne dzisiaj, nie oglądam się za siebie, dzisiaj spróbuję być szczęśliwa.

Moja przyjaciółka otwiera oczy i zdejmuje nogi z podnóżka. 

 – Wracamy? – pytamy prawie równocześnie i maszerujemy w kierunku domu. Niezły spacerek, dobrze nam zrobi.
Po drodze kupuję i zakładam niebieską opaskę na głowę.
„Do ustroju”, jak mówiła mała Melania. Na kapelusz z różyczkami mam jeszcze czas, będę go chętnie nosić, ale trochę później. Horst mówił, że w kapeluszach pięknie wyglądam. Jemu zresztą w nich jest również ładnie, naturalnie bez różyczek, ale w tyrolskim, ze wstążką i piórkiem, albo latem – w słomkowym. 

A w domu zrobimy krokiety z pieczarkami. To znaczy, ja obiecałam, że zrobię. Zgłodniałyśmy trochę. Nie można przecież żyć samą kawą, lodami i marzeniami.

Córka Anioła też wpadnie. Ona tak miło zachwyca się wszystkim, co ja piszę, a dla mnie to jak malinowy sorbet, jak odżywka dla serca.
Już dawno zauważyłam, że brak akceptacji ze strony najbliższych wywołuje u mnie blokadę działania.

A potem sobie coś poczytamy... i powspominamy...

Następnego przedpołudnia „Dozgonny” miał wolne, więc odwieźli mnie na dworzec, uściskali i wsadzili do autobusu relacji Gdańsk - Krynica Morska.

.............................................................................................