JESZCZE JEDEN FRAGMENT... :)

CZAS ZBLIŻAJĄCEJ SIĘ NAM MAJÓWKI, PODOBNO MA BYĆ POGODOWO PIĘKNY, ale
jeśli ktoś z Was chciałby na blogową stronę zaglądnąć i przeczytać kolejny fragment mojej czwartej książki
OKNO Z WIDOKIEM NA PROWANSJĘ - to zapraszam.
Dalszego ciągu już na blogu prezentować nie będę. Mam nadzieję, że po wakacjach ukaże się ona drukiem:)
                                          ***

(…) Zapytałem czy wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia. Jasne, że wierzę ─ odpowiedziała. ─ Inne są niemożliwe.        

      Gabriel  García Márquez  ,, Samolot śpiącej królewny”

─ Przyjechali!

Leonia odeszła od kuchennego okna z widokiem na ulicę, przy którym stała od momentu otrzymania od Jeremiego esemesa z lotniska, że samolot Jacquesa wylądował i obaj mężczyźni są już w drodze do Port Jefferson.
─ Przyjechali! ─ zawołała głośniej widząc zatrzymujące się auto Jeremiego przed domem i otworzyła szeroko wejściowe drzwi. Za sobą usłyszała tupot zbiegających po schodach i napędzanych ciekawością dwóch par stóp.

Iwona stała w łazience przyległej do gościnnego pokoju i poprawiając makijaż myślała, że przecież nie pobiegnie jak nastolatka, razem z Mariką i Marysią na spotkanie kalifornijskiego gościa. Co to, to nie. Żadnych nowych facetów w jej życiu!

Zeszła powoli do livingroomu, gdzie stała Leonia z Jeremim rozmawiając w świątecznym ożywieniu z przybyłym. Młody mężczyzna, który był synem Jeremiego obrócił się na odgłos jej kroków i uśmiechnął.
─ Salut, Yvonne.
─ Salut Jacques.
Miał na sobie cienki pulower w jadowito- turkusowym kolorze, spod którego wystawały kołnierzyk i mankiety białej koszuli. Czupryna kędzierzawych włosów kasztanowatego koloru, jeansy, szczupła elegancja, malarski widok… Do zamknięcia łańcuszka błyskawicznego ogarnięcia postaci Jacquesa zabrakło jej dwóch ogniw; czy on mówi po polsku i w jakiej dziedzinie nauki zrobił ostatnio swój doktorat? Rozmawiała z matką i Jeremim o indyku, groszku z marchewką, Robercie i narkotykach, a ta dość ważna kwestia uszła jej uwadze. I wtedy zobaczyła oparte o kanapę czarne, nieduże pudło, wskazujące na futerał do skrzypiec. Krótko mówiąc – syn Jeremiego robił wrażenie.
─ To nasza mamusia ─ wyjaśniła siedząca na kanapie Marika.
─ Tatuś jest jeszcze w Polsce, ale niedługo do nas przyjedzie ─ dodała Marysia.

─ Widzę, że zapowiada się nam piękny dzień.
To Jeremi. Mistrz rodzinnych konwersacji, w których brały udział dziewczynki.

─ Ile czasu potrzebuje jeszcze nasze ptaszysko w tym solarium? Pachnie już smakowicie!

─ Myślę, że indyk jest prawie gotowy, sałatki i dodatki też czekają. Może najpierw aperitif ? 
Leni uśmiechniętym spojrzeniem porównywała Jeremiego i Jacquesa. Oczywiście różnili się wiekiem i tak zwanym męskim stylem, ale było w nich coś, co wskazywało na przynależność do… no właśnie. Po chwili odkryła. Urok i przynależność do prowansalskiego gniazda. Barwny jak u Van Gogha – Jacques, kuchenny zapach ziół, smak czerwonego wina, jej Jeremi i słońce zaglądające przez okno... Ich pierwsze,wspólne, dziękczynne świętowanie.

                                                                           Anna Strzelec

...............................................................................................